Het gaat prima

Ik ben een gevoelsmens, maar ik moet toegeven dat het mij soms meer ontbreekt aan gevoel dan ik zou willen en dan ik wil toegeven. Wat blijft er nog van mij over als ik een gevoelsmens zeg te zijn en niks voel? Ik ben ook wel rationeel hoor, maar toch ontbreekt er iets. Als ik opzoek ga naar mijn gevoel kom ik eigenlijk altijd uit bij negatieve gevoelens. Dan forceer ik het door naar muziek te luisteren, maar dan word ik geraakt in mijn verdriet. Zit dat verdriet er nog echt? Of is dat een willekeurige emotie die op dat moment even opgeroepen wordt? 

Ik heb een aantal jaren therapie gehad en het heeft zeker geholpen. Ik zou zelfs zeggen dat ik mijzelf echt heb leren begrijpen. Maar toch begin ik altijd weer te twijfelen. Dan zit mijn hoofd vol, dan weet ik niet meer wat ik denk en waarom ik zo denk. Dan is het een chaos tussen alle mogelijke gedachtes, gevoelens en het ontbreken ervan. Op dat soort momenten ben ik mij echt bewust van mijn beperking. Veel mensen met autisme willen het geen beperking noemen, maar voor mij is dat het wel. Het drukt niet altijd zwaar op mijn leven hoor, ik heb het ook op een bepaalde manier omarmd, maar op sommige momenten steekt het de kop op en kan ik even zwelgen in een bepaalde mate van uitzichtloosheid. Uitzichtloosheid in de zin van: mijn autisme zal mijn hele leven bij mij blijven, het is wie ik ben, en dat is nu eenmaal lastig. Ik raak soms gestrest en verdrietig dat ik mijn hele leven ga moeten vechten met, tegen en voor mijzelf. 

Soms, heel soms, komt alle emotie even ten volle naar boven. Dan voel ik wat ik eigenlijk écht voel, niet een soort opgeroepen verdriet, maar iets dat echt van binnen zit. Dat had ik laatst doordat ik het liedje ‘Be Kind to Yourself’ luisterde van Andrew Peterson. Twee zinnen hieruit die mij raken waar het echt pijn doet, wil ik graag delen: ‘If you only had a choice, you would rather be anyone else’ en ‘How does it end when the war that you’re in is just you against you against you?’ Deze twee zinnen hebben beiden iets te maken met een strijd met mijzelf. Hoewel ik mijn autisme echt volledig heb geaccepteerd, betekent dit niet dat het dan maar allemaal makkelijker is. Dat is een inzicht waaraan ik heb moeten leren toegeven: je kan de situatie zowel accepteren en er goed mee leven en tegelijkertijd toch pijn en moeite ervaren vanwege de blijvende moeilijkheden. Het kan goed met je gaan, maar dat betekent niet dat je altijd blij hoeft te zijn. Ik zie het als een soort litteken: altijd aanwezig, maar niet altijd even hinderlijk. Of een soort blauwe plek: het is er altijd, maar alleen als er op geduwd wordt, doet het pijn. Misschien is deze laatste voor mij wel de beste vergelijking. Soms stoot ik hard ergens tegenaan in het leven en dan kan het verdriet en de pijn weer op gaan spelen. Verdriet en pijn vanwege mijn autisme, maar ook van andere dingen in het leven die pijn hebben gedaan. Dat zal nooit echt weg gaan. In die zin is het dan toch ook meer een litteken: het gaat nooit echt weg en op sommige momenten word je er extra mee geconfronteerd.

Ik stel mijzelf vaak de vraag: ‘hoe gaat het met je?’ Vaak moet ik dan toegeven dat ik het niet goed weet. Ik vind dat ik niet mag klagen. Ik heb een goed leven, ik studeer, ben getrouwd en heb een dochter, ik heb vrienden en familie om mij heen. In die zin ben ik ook echt wel gelukkig. Ook als ik kijk naar de tijd waarin ik depressief was en met mijzelf in de knoop zat. Dat is nu zo anders, het is echt beter. Maar de kern en oorzaak van die negatieve ervaringen is niet weg. Dat blijft altijd. Daarom is mijn antwoord op de vraag ‘hoe gaat het met je?’ eigenlijk altijd ‘prima’. Voor mij betekent ‘goed’ dat ik nergens mee aan het worstelen ben, en dat ben ik eigenlijk altijd wel. ‘Prima’ geeft voor mij precies een goede nuance. Maar dat staat het levensgeluk niet in de weg. ‘Prima’ betekent niet dat ik geen hoge pieken kan ervaren. De mooie momenten in het leven houden mij staande. En gelukkig zijn dat er genoeg. 

Hannah