Van Onbegrip naar Great-Reset

“Ik denk dat je geen autisme hebt, want je hebt geen psychisch verleden”. Die woorden van onbegrip van de intaker bij de sGGZ denderen nog steeds na in mijn hoofd. Vervolgens vraagt hij nog: “Is er soms een item op TV geweest, je bent de derde vrouw deze week die zich afvraagt of ze autisme heeft”. Het is op dat moment april 2012, voor het eerst in mijn leven was ik, 41 jaar oud, op alle fronten vastgelopen. Niet alleen in werk, maar ook privé was ik de verbinding kwijt met mijn omgeving. 

Via mijn huisarts kreeg ik een doorverwijzing naar de sGGZ om te onderzoeken waarom ik zo vastliep en of autisme niet een belangrijke rol daarin speelde. Bij de sGGZ intake werden diverse vragenlijsten afgenomen en omdat “IK” het zo graag wou, verwees de intaker me toch door naar het Autisme Team voor diagnostisch onderzoek. En dan oktober 2012, dit jaar 10 jaar geleden, ontving ik zonder enige twijfel de diagnoses Autisme en AD(H)D. Blijkbaar had ik een modus gevonden om zonder psychisch verleden me staande te houden in de maatschappij, omdat ik gewoonweg niet anders kende, dan mijn hoofd boven water te houden. Dat ik door pleasegedrag mezelf letterlijk voorbijging, de ander altijd op 1 zette en door mijn ontwijkgedrag leerde om onzichtbaar te blijven, dat had ik niet door. Emoties en gevoelens, daar was geen ruimte voor. En om hulp vragen, hoe dan?

De eerste weken na de diagnose voelde aan als een soort van EUFORIE, maar dat gevoel maakte al heel snel plaats voor, En nu? Hoe staan deze diagnoses in relatie tot mijzelf? De periode die daarop volgde heb ik ervaren als een soort van rouwproces. Allereerst kwam ik in een zwart gat, ik wou alles begrijpen en verklaren, elk puzzelstukje moest opnieuw gelegd worden. Daarna kwam de acceptatie periode, ik merkte dat ik minder in de vraagmodus zat en meer in de herkenningsfase kwam. Ik kreeg meer zelfreflectie en hoe verder ik in mijn proces kwam, des te anders kwam ik erin te staan. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik anderen ging helpen door mijn verhaal te delen en hun vragen te beantwoorden. Het autisme kreeg langzaamaan een plek en ik kon me weer bewegen in de maatschappij, zij het met een rugzak vol kennis over autisme en een routekaart vol valkuilen. 

Maar vooral die routekaart raakte meer en meer uit zicht. Mede omdat ik na mijn behandeltraject bij de sGGZ geen nazorg had gekregen in de vorm van coaching of levensloopbegeleiding. Daarbij moest ik van mezelf het zelf kunnen, maar was dit niet juist een oud patroon? Voor mijn gevoel was ik open over mijn autisme, maar op onderbewust niveau wou ik bewijzen dat je ook met een diagnose autisme je gewoon staande kan houden in de maatschappij. Ik trapte vol in alle valkuilen, ik had blijkbaar niet geleerd hoe ik dit kon voorkomen. Hoe meer ik aan de buitenkant excelleerde op allerlei gebieden, hoe meer mijn innerlijke IK om hulp vroeg. Mijn emmer was overvol, maar i.p.v. dat ik de kraan openzette, maakte ik de emmer steeds groter. Tot november 2020, het moment van de “oerknal”. Het moment dat ik vol in een autistische burnout terecht was gekomen, maar ook weer eentje die niet 123 zichtbaar was voor de buitenwereld. Het elastiekje was letterlijk geknapt en de enige uitweg was, aangeven dat het niet meer ging en hulp nodig was. 

Opnieuw meldde ik me aan bij de sGGZ en kwam op de wachtlijst te staan. Wederom herhaalde het riedeltje zich, van zeer hulpbehoevend, naar een fase waarin je jezelf gaat hervinden en het autisme in jezelf nogmaals mag omarmen. Maar waar ik de vorige keer voldoende dacht te hebben aan een rugzak vol kennis over autisme en een routekaart vol valkuilen, weet ik nu dat ik een andere reis heb af te leggen met een hele mooie nieuwe eindbestemming. Op dit moment ben ik dan ook halverwege mijn reis, het is geen gemakkelijke weg om af te leggen. Door het jarenlang negeren van alle signalen, het niet kunnen benoemen van mijn emoties en gevoelens, mijn angsten niet onder ogen durfde te komen en mezelf bepaalde patronen te hebben aangeleerd om maar niet gekwetst te worden, moet ik eerst leren om zelf de regie op mijn eigen leven terug te pakken en mijn eigen route uit te stippelen. Op naar een eindbestemming waarin ik mijn nieuwe IK alle ruimte mag gaan geven en daarom benoem ik deze dan ook de “Great Reset”.

Simone (Applegirl)

Meer informatie:

• LinkedIn: Simone (Applegirl)
• Facebook pagina: De Autistische Burnout, van oerknal naar great reset